Lata powojenne to okres walki o wpływy, okres odradzania się polskości, plebiscytów i powstań śląskich, co nie stwarzało korzystnych warunków do nauki. W życiu szkoły wydarzenia te miały również swój oddźwięk. Na wyraźne życzenie rodziców przeprowadzono 1 lutego 1919 roku swoiste referendum, w którym opowiedziano się za wprowadzeniem w szkole nauki języka polskiego. Zostało to zrealizowane, ale w bardzo ograniczonym zakresie. W dniu 3 maja 1921 roku szkoła została zajęta przez powstańców i zajęcia zawieszono. Wznowienie nastąpiło 9 maja, ale z uwagi na bardzo niską frekwencję szkoła praktycznie nie funkcjonowała. Bohaterska walka Ślązaków w III powstaniu śląskim przyczyniła się do wydania decyzji przez Radę Ambasadorów o podziale Górnego śląska.

Rok szkolny 1922/1923 to początek polskiej szkoły. 28 sierpnia obowiązki kierownika szkoły przejął Pan Ryszard Ścisło. Największy problem stanowił wówczas brak kadry nauczycielskiej oraz brak zaplecza administracyjno-technicznego. Z czasem sytuacja zaczęła się stabilizować. Stale wzrastała liczba uczniów. Stary budynek nie odpowiadał potrzebom, był zbyt mały. Decyzją władz miasta rozpoczęto budowę nowego. Uroczyste otwarcie nastąpiło 3 września 1929 roku. Rok szkolny 1929/1930 uczniowie powitali w nowych murach.

Obchody 19. Rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę

Kolejnym przełomowym momentem w dziejach szkoły był wybuch II wojny światowej. 27 sierpnia 1939 w szkole zakwaterowany został oddział artylerii wojsk przeciwlotniczych. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Katowic, w dniu 3 września, szkoła został przejęta przez władze niemieckie. Z budynku usunięto wszelkie ślady polskości. Ślązacy byli zmuszani do podpisywania Volkslisty. Opornych wywożono do obozów lub pozbawiano życia.

Karta z kroniki szkolnej...

Dnia 2 IX 1939 r. jako ostatni z pozostałego grona naucz. wyjechał z Zał. Hałdy kier. szkoły Gibiel. Wojska niemieckie wkroczyły do Katowic dnia 3 IX 1939 r.

Okupacja niemiecka, która trwała w Katowicach do 27 I 1945r. pochłonęła na tym terenie wiele ofiar wśród ludzi z Załęskiej Hałdy. Zaraz po wkroczeniu wojsk niemieckich rozstrzelano starego przyjaciela szkoły, członka licznych miejscowych organizacji polskich Patalonga Teofila. Z budynku szkolnego usunięto wszelkie ślady polskości. Bibliotekę nauczycielską, mieszkania nauczycielski splądrowano i zniszczono.

Germanizowano z miejsca całą ludność. Za polskie wyrażanie się stosowano kary fizyczne i moralne. Na kierownictwo szkoły powołano dr. Seiferla Karola, a w ostatnich miesiącach na jego miejsce jego zastępcę Brunona Panellka. Ludność podzielono na 4 kategorie wprowadzając tzw. Volkslisty. Ktokolwiek chciałby się upierać przy polskiej przynależności zostałby natychmiast wywieziony do obozów, aresztów, lub z miejsca pozbawiony życia.

27 stycznia 1945 roku nastąpiło wyzwolenie Katowic. Do szkoły powróciły polskie dzieci. W hołdzie tym, którzy polegli za wolność, mieszkańcy Załęskiej Hałdy ufundowali tablicę pamiątkową, która została umieszczona na budynku szkoły.

Przez następnych 40 lat szkoła kształciła kolejne pokolenia Polaków. Stała się również miejscem spotkań lokalnej społeczności. Była silnie związana z miejscowym środowiskiem. Tutaj kwitło życie kulturalne, tutaj dzieci i młodzież mogły spędzać wolny czas, rozwijając swoje zainteresowania.

20 sierpnia 1987 r. SP nr 25 przy ul. Bocheńskiego 149 została przekształcona na szkołę z klasami I-III. W 1989 roku utworzono pierwszy oddział specjalny dla uczniów z dziecięcym porażeniem mózgowym.

Ponowne przekształcenie szkoły w pełną szkołę ośmioklasową nastąpiło decyzją Urzędu Miasta Katowic z 9 marca 1995 roku. Dwa lata później utworzono pierwszą klasę integracyjną. Szczególnie trudne chwile szkoła przeżywała w roku szkolnym 1998/1999. W tym czasie trwały dyskusje władz miasta ze środowiskiem lokalnym i szkolnym na temat planów likwidacji placówki. Dzięki staraniom całej społeczności, decyzją wojewody szkoła została utrzymana.

W związku z reformą oświaty od 1 września 1999 roku szkoła została przekształcona w sześcioletnią szkołę podstawową. 10 listopada 2000 roku obchodziliśmy szczególną uroczystość: nadanie szkole imienia Kapitana Roberta Oszka. Dla wielu z nas był to moment szczególnie wzruszający. Kolejną taką chwilą było rozpoczęcie roku szkolnego 2003/2004. Staliśmy się wówczas Zespołem Szkół Integracyjnych nr 1, w skład którego weszły: Szkoła Podstawowa nr 25 z Oddziałami Integracyjnymi im. kapitana Roberta Oszka i Gimnazjum Integracyjne nr 36. Uroczystość nadania imienia Roberta Oszka Zespołowi Szkół Integracyjnych nr 1 nastąpiła w listopadzie 2004 roku.

75 lat naszej szkoły...

Historia szkoły przy ulicy Bocheńskiego 149 dobiegła końca, jednak nie historia Zespołu Szkół Integracyjnych nr 1 im. Roberta Oszka. Od 1 września 2006 r. ZSI nr 1 mieści się w budynku przy Alei Bolesława Krzywoustego 11, na Osiedlu Tysiąclecia. Funkcję Dyrektora Zespołu sprawowała wówczas mgr Anna Brodacka.
Szkoła Podstawowa nr 25 została zlikwidowana, a na jej miejsce do Zespołu weszła Szkoła Podstawowa nr 58 im. Marii Dąbrowskiej. Robert Oszek nadal był patronem ZSI nr 1, a od kwietnia 2012 również Gimnazjum Integracyjnego nr 36. Uroczystość nadania imienia Roberta Oszka Gimnazjum Integracyjnemu nr 36 i przekazanie szkole sztandaru odbyło się 21 września 2012 roku.
Od 1 września 2008 do 31 sierpnia 2023 r. Dyrektorem Szkoły była mgr Dorota Rembiasz-Gaborska.
Zespół Szkół Integracyjnych nr 1 im. Roberta Oszka istniał przy alei Krzywoustego 11 w latach 2006-2017.

W wyniku reformy systemu edukacji zespół został przekształcony w Szkołę Podstawową nr 58 z Oddziałami Integracyjnymi im. Marii Dąbrowskiej, którą jest od 01 września 2017 roku. Do roku 2018/2019 kończyły naukę ostatnie roczniki uczniów oddziałów gimnazjalnych.

OSTATNI POCZET SZTANDAROWY GIMNAZJUM (2018/2019)

I skład: Zuzanna Strączek, Patryk Kotulski, Maria Kupińska
II skład: Julia Karaszewska, Maciej Sztucki, Alicja Łatak

HYMN ZESPOŁU SZKÓŁ INTEGRACYJNYCH NR 1 IM. ROBERTA OSZKA

Słowa: Zofia Błońska; muzyka: Maria Pałka

KAPITANIE, NASZ KAPITANIE

Kapitanie, nasz Kapitanie, naucz nas, naucz nas,
Jak dobrym być Polakiem, kochać rodzinny Śląsk.

Jest na Tysiącleciu szkoła - to my w niej uczymy się.
Ma wspaniałego patrona - kapitan Oszek nim jest.

Kapitanie, nasz Kapitanie, naucz nas, naucz nas,
Jak dobrym być Polakiem, kochać rodzinny Śląsk.

Śnił o morzach i oceanach, wilkiem morskim zostać chciał.
Ruszył w świat, by cel osiągnąć, bryzy morskiej poznać smak.

Kapitanie, nasz kapitanie, naucz nas, naucz nas,
Jak spełniać swoje marzenia, poznawać wielki świat.

PATRON ZESPOŁU SZKÓŁ INTEGRACYJNYCH NR 1 - ROBERT OSZEK

• Robert Oszek (1895-1938) - kapitan marynarki, oficer Polskiej Marynarki Wojennej, dowódca w III powstaniu śląskim.
• Urodził się 30.05.1895 roku w Zaborzu (obecnie dzielnica Zabrza). Pochodził z rodziny górniczej. Rodzice chcieli, by został w przyszłości księdzem. Jednak sam Robert miał zupełnie inne marzenia.
• Uciekł z domu w wieku 15 lat, by zostać marynarzem. Ponieważ był za młody, nie przyjęto go w Hamburgu na żaden statek. Wówczas przedostał się potajemnie na wielorybniczy szkuner "Olaf II". Jego pobyt odkryto na pełnym morzu i w ten sposób został wcielony do załogi.
• 1 października wstąpił do niemieckiej marynarki wojennej (wówczas Polska znajdowała się pod zaborami).
• W 1913 roku jego okręt "Bremen" skierowano do Meksyku w celu pomocy w tłumieniu strajku robotników. Za samowolne wypuszczenie kilku Polaków aresztowanych przez marynarski patrol robotników Oszek został oskarżony o bunt i postawiony przed sądem wojennym marynarki niemieckiej, ale ze względu na jego postawę i nienaganną służbę ukarano go wyjątkowo łagodnie: odebraniem stopnia podoficerskiego i aresztem.
• W czasie I wojny światowej walczył w niemieckiej marynarce wojennej. Po jej zakończeniu wrócił do Polski.
• W lutym 1921 roku zgłosił się w Dowództwie Obrony Plebiscytu w Sosnowcu. W przededniu wybuchu III powstania śląskiego sformował z 67 zaufanych marynarzy Samodzielny Oddział Szturmowy.
• Już po wybuchu powstania w Hucie Baildon w ciągu kilkudziesięciu godzin opancerzył i uzbroił w 5 karabinów maszynowych dwa samochody ciężarowe. Oszek skonstruował także tragacze - opancerzone taczki z zamontowanym karabinem maszynowym.
• Legenda Oszka zrodziła się po 20 maja 1921 r., kiedy Szturmowy Oddział Marynarzy został skierowany do Leśnicy jako odwód dowództwa 1. pułku powstańczego pod dowództwem Walentego Fojkisa. Odtąd brał udział w najcięższych walkach pod Górą Św. Anny - z oddziału przeżyło tylko 27 marynarzy. Jedna z pancerek, nazwana "Korfanty", była pojazdem "flagowym" samego Oszka. Pomalowana w trupie czaszki siała wśród wroga zrozumiały postrach.
• 23 maja w czasie brawurowego ataku Oddziału Szturmowego na Lichynię Oszek, kierujący chorągiewkami z wieżyczki pancerki podległym oddziałem, został trafiony. Kula straciła jednak impet, rozbijając lornetkę na piersiach Kapitana i zraniła go tylko, a odłamki lornetki skaleczyły mu twarz. Mimo to krwawiący, owinięty ręcznikiem, nadal kierował atakiem na Lichynię. Opatrzono go dopiero w nocy. Ponownie atakował Lichynię 3 czerwca, posuwając się na czele nacierających oddziałów i skupiając na sobie cały ogień nieprzyjaciela. W wyniku tego brawurowego ataku Lichynia została ponownie zajęta przez wojska powstańcze.
• Zanim wojska polskie wkroczyły na swoją część Górnego Śląska, należało chronić osoby, polskie placówki i instytucje w miejscowościach mających przypaść Polsce przed niemieckimi sabotażystami. W sierpniu 1921 r. powołano Organizację "P" - konspiracyjną organizację polską, założoną z inicjatywy Roberta Oszka i przez niego kierowaną. Ryzykował życiem w starciach z niemieckimi bojówkami.
• Odznaczony został m.in. Orderem Virtuti Militari V, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Gwiazdą Górnośląską, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości z Mieczami.
• Aktywnie działał w Związku Powstańców Śląskich.
• Zmarł w Katowicach 13.04.1938 r. Został pochowany z honorami wojskowymi na cmentarzu garnizonowym przy ul. Zgrzebnioka.